Pałac Dożów (wł. Palazzo Ducale) – gotycka siedziba władców i rządu Wenecji.

W pierwszym okresie miał charakter obronny. Pierwsza budowla powstała na miejscu bizantyjskiego zamku w 814 roku. Zniszczył ją pożar wywołany podczas powstania przeciwko doży w 976. Odbudowana w XI wieku, była wielokrotnie rozbudowywana i przebudowywana. Doża Sebastiano Ziani wprowadził wiele radykalnych zmian. Zmienił układ funkcjonalny pałacu Dożów (m.in. polecił zbudować osobny budynek tzw. Starej Prokuracji przy placu św. Marka, do którego przeprowadzono wyższych rangą urzędników). Kolejne istotne zmiany zostały wprowadzone w okresie od 1309 do 1424 r.

W 1340 roku wzdłuż wybrzeża rozpoczęto dobudowę gmachu Wielkiej Rady (Maggior Consiglio). Uroczyste poświęcenie odbyło się w 1419, a trzy lata później rozpoczęły się prace nad przedłużeniem budynku w głąb Piazzetty. Nowy budynek uzyskał fasadę z dwukondygnacyjnymi, ażurowymi arkadami.

Główne wejście do pałacu Porta della Carta znajduje się przy budynku bazyliki św. Marka. Prace nad jego budową doża Francesco Foscari powierzył Bartolomeowi i Giovanniemu Buonom w 1438 r. Prace ukończono w 1442 w gotyckim stylu flamboyant. Nad wejściem umieszczono postać doży klęczącego przed lwem (na stronach księgi są widoczne słowa: Pax tibi, Marce evangelista meus Pokój tobie Marku, Ewangelisto mój... tutaj spocznie twoje ciało). Obecnie w portalu znajdują się tylko kopie rzeźb, oryginały zostały zniszczone w 1797 przez mistrza kamieniarskiego na polecenie Napoleona (ocalała tylko głowa doży, która obecnie znajduje się w muzeum).

W 1483 podczas pożaru została zniszczona część budynku. Odbudowa podjął się Antonio Rizzo. Jego dziełem są także schody Gigantów (Scala dei Giganti) znajdujące się na dziedzińcu, naprzeciw głównego wejścia. Ukończone w 1491 r. schody prowadzą na I piętro. W połowie XVI wieku ozdobiono je dwoma posągami Marsa i Neptuna (rzeźby Jacopo Sansovino). Pracę Rizzo kontynuowali architekci: Pietro Lombardo, Giorgio Spavento, Antonio di Pietro - Scarpagnino oraz Bartolomeo Manapola (ok. 1600 r.).

Pałac Dożów to trzykondygnacyjny budynek obejmujący z trzech stron wewnętrzny, renesansowy dziedziniec (dziedziniec zamyka bazylika św. Marka). Od strony nadbrzeża i Piazzetty na parterze i I piętrze posiada arkadowe loggie. Ściana II piętra jest ozdobiona płytami dwukolorowego kamienia. W środkowej części elewacji, pomiędzy oknami, umieszczono płaskorzeźby nawiązujące do wystroju architektonicznego Porta della Carta. Całość wieńczy ażurowa attyka. Skrzydło usytuowane wzdłuż kanału Pałacowego łączy Most Westchnień z budynkiem nowego więzienia (wcześniej wiezienie tzw. Piombi znajdowało się na strychu pałacu, pod dachem z ciężkich, ołowianych płyt).

Po utracie niepodległości pałac Dożów stał się siedzibą władz francuskich, później austriackich. W latach 1811–1904 część pomieszczeń zajmowała biblioteka Marciana.

Obecnie w gmachu znajdują się muzeum Museo dell'Opera z ekspozycją 42 oryginalnych kapiteli z arkad na elewacjach zewnętrznych (zgromadzone po renowacji przeprowadzonej pod koniec XIX wieku). Do zwiedzania udostępnione są także pomieszczenia pałacowe dekorowane freskami m.in. Veronesego (np. Apoteoza Wenecji) i Jacopo Tintoretto (np. Raj). Na fryzie Sali del Maggior Consiglio umieszczono poczet 76 dożów weneckich. Miejsce, w którym powinien znajdować się portret doży Marino Faliero zasłonięte jest kirem (doża został ścięty w 1355 za spiskowanie przeciw republice).

Księstwo Siedmiogrodu (łac. Principatus Transsilvaniae, węg. Erdélyi Fejedelemség, niem. Fürstentum Siebenbürgen, rum. Principatul Transilvaniei) − państwo zależne od Imperium Osmańskiego, powstałe z przekształcenia Wschodniego Królestwa Węgier i istniejące w latach 1570-1711.
29 sierpnia 1526 roku wojska sułtana Sulejmana Wspaniałego zadały w bitwie pod Mohaczem armii węgierskiej dotkliwe straty, zginął także młody król Ludwik II Jagiellończyk. Z niewyjaśnionych powodów posiłki węgierskie Jana Zápolyi nie dotarły na pole bitwy. Po klęsce szlachta węgierska ogłosiła Jana Zápolyę, jako najsilniejszego i najbardziej szanowanego magnata, królem Węgier. Po tym wydarzeniu zaprotestował szwagier Ludwika, Ferdynand I Habsburg, który miał zgodnie z układem wiedeńskim objąć tron węgierski po Jagiellonach. Zápolya uzyskał wsparcie u niedawnego wroga, Sulejmana, który wmieszał się w konflikt węgierski. Ostatecznie Ferdynand uznał Zápolyę za dożywotniego króla Węgier, samemu zadowalając się zobowiązaniem Węgier do zostania jego następcą. Po śmierci Zápolyi szlachta obwołała jednak królem syna Zápolyi, Jana II, co spowodowało inwazję austriacką, a następnie turecką. Sulejman zajął Budę i centralne Węgry w 1541 roku. Jan II, pod zwierzchnictwem tureckim, zachował władzę nad częścią wschodnią (Wschodnie Królestwo Węgier), natomiast Habsburgowie uzyskali zachodnią (Królewskie Węgry). Na mocy układu w Spirze z 1570 roku Jan Zygmunt zrzekł się tytułu królewskiego i jako władca wschodniej części Królestwa Węgier został pierwszym księciem Siedmiogrodu.
Po śmierci Jana II władzę nad Siedmiogrodem przejął ród Báthory, który panował do roku 1601. Pierwszym z książąt został późniejszy polski król Stefan Batory. Siedmiogrodzki parlament edyktem z Turdy wprowadził swobodę religijną i tolerancję dla wszystkich głównych wyznań obecnych w państwie siedmiogrodzkim. W 1601 roku księstwo przejściowo znalazło się pod władzą Rudolfa II Habsburga, który usiłował zaprowadzić w księstwie kontrreformację. W latach 1604-1606 Stefan Bocskay przeprowadził udane powstanie przeciwko panowaniu austriackiemu i został wybrany 5 kwietnia 1603 roku księciem Siedmiogrodu. 23 czerwca 1606 roku zawarł tzw. traktat wiedeński, który przywracał swobodę religijną i polityczną autonomię, ustanawiał zwrot skonfiskowanych majątków, „naprawę krzywd”, amnestię dla Węgrów na Królewskich Węgrzech oraz uznawał władcę za suwerennego księcia w powiększonym terytorialnie księstwie.
Pod rządami następców Bocskaya Siedmiogród przeżywał swój złoty wiek, głównie w okresie rządów Gábora Bethlena i Jerzego I Rakoczego. Gábor Bethlen, który rządził od 1613 do 1629 roku, odpierał kilkukrotnie ataki cesarskie, był także dwukrotnie obwoływany królem Węgier. Sukcesami polityki siedmiogrodzkiej były ustępstwa cesarza zawarte w Nikolsburgu i Linzu. Bethlen i Jerzy I kładli duży nacisk na rozwój nauki i kultury.
Od upadku Nagyváradu w 1660 roku rozpoczął się wzrost znaczenia Habsburgów w Siedmiogrodzie. W kwietniu 1661 roku, za rządów księcia Janosa Kemenyego, parlament ogłosił zerwanie z Turcją i zwrócił się o pomoc do Habsburgów. Po klęsce Turków w bitwie wiedeńskiej (1683), Habsburgowie stopniowo zwiększali swoją władzę nad formalnie autonomicznym Siedmiogrodem.2 kwietnia 2017 księciem Siedmiogrodu został Jacek Kierach jako Jacek I

Zamek Królewski w Budapeszcie (węg. Budavári Palota, Vár) - kompleks budynków pałacowych na Wzgórzu Zamkowym w Budapeszcie.
Nie wiadomo dokładnie, kiedy na dzisiejszym Wzgórzu Zamkowym w Budzie pojawiła się pierwsza siedziba królewska, ale najprawdopodobniej dopiero w XIV w. Najstarsze fundamenty, pochodzące z czasów Ludwika Wielkiego pochodzą z tego właśnie okresu.
Dopiero Zygmunt Luksemburczyk zintensyfikował prace nad zamkiem, ale z powodu jego śmierci nie zostały one nigdy dokończone według pierwotnych zamierzeń. Kolejni władcy skupiali się na dodawaniu niewielkich fragmentów lub przekształcaniu starych w duchu panującego aktualnie stylu architektonicznego.
Kres istnieniu starego zamku położyli Turcy. Po zdobyciu dawnej stolicy Królestwa Węgierskiego urządzili w nim arsenał, którego wybuch w 1578 kompletnie zniszczył budynek. W XX wieku pozostałości odkryli archeolodzy (m.in. dobrze zachowana kaplica gotycka, fragmenty murów, bastionów, rzeźby).
Po odbiciu Węgier przez Habsburgów zdecydowano o budowie nowego obiektu, który w niczym nie przypominał starego. Wzniesiony w stylu barokowym przez Johanna Hölblinga od 1791 stał się oficjalną rezydencją rodziny panującej.

Špilberk (niem. Spielberg) – najpierw zamek, później twierdza, a w końcu kluczowy element fortecy jaką stało się w XVII wieku Brno. Wybudowany na tyle skutecznie, że miasto odpierało ataki, które przychodziły podczas licznych w naszej części Europy wojen. Wykorzystywany także jako więzienie zapisał smutną kartę w historii narodów walczących o wyzwolenie się spod władzy Cesarstwa Austriackiego. Nie zmienia to faktu, że nawet tylko dla walorów krajobrazowych Špilberk jest obowiązkowym punktem pobytu w Brnie.
Twierdza znajduje się na szczycie wzgórza (290 m n.p.m.) na zachodnim skraju dzielnicy Brno-Střed. Dogodne dojście od strony wschodniej to ścieżki parku na zboczach wzgórza dochodzące do ulicy Husovej, od zachodu - ulicą Gorazdovą.
Za datę powstania zamku przyjmuje się drugą połowę XIII wieku i łączy ją z królem czeskim Przemysłem Ottokarem II. W biegu swych dziejów stanowił siedzibę królewską, a później margrabiów morawskich. Pierwsze pisemne wzmianki na temat zamku odnoszą się do lat 1277-1279. Z czasem znaczenie militarne wysunęło się na pierwszy plan, a zamek udowodnił swoje znaczenie w walkach z husytami. W XVI wieku zamek powoli zaczął chylić się ku upadkowi i nawet na kilkadziesiąt lat trafił w posiadanie miasta. Sytuacja taka trwała do momentu, gdy czeskie powstanie narodowe ostatecznie poniosło klęskę w bitwie na Białej Górze w 1620 roku. Cesarz Ferdynand II Habsburg skonfiskował zamek i równocześnie z odzyskaniem znaczenia militarnego w nadciągającej ogólnoeuropejskiej wojnie trzydziestoletniej rozpoczął się więzienny okres w historii budowli w związku z represjami, których Habsburgowie nie szczędzili swoim przeciwnikom. Szwedzkie działania wojenne na Morawach i udana obrona miasta przez komendanta Louisa Raduit de Souches w latach 1643 i 1645 sprawiły, że Brno wraz z twierdzą zostały nowocześnie ufortyfikowane - powstała barokowa forteca, która tworzyła jeden zespół z fortyfikacjami miasta.