Indie Francuskie – zbiorcze określenie byłych francuskich posiadłości kolonialnych w Indiach.

Indie Francuskie obejmowały następujące posiadłości kolonialne:
Pondicherry
Karikal
Yanaon
Chandernagore
Historia
Pierwsze próby kolonizacji Indii rozpoczął już Franciszek I Walezjusz. Przez cały następny wiek kolejny francuscy królowie wysyłali ekspedycje do Indii, jednak wszystkie wyprawy kończyły się fiaskiem.

Przełomem było dopiero założenie w 1664 Francuskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej. Już w 1668 powstała pierwsza francuska faktoria handlowa w Surat. Niedługo potem powstały nowe faktorie w Machilipatnam i Bantam. W 1673 Kompania wykupiła z rąk holenderskich Chandernagore na wybrzeżu Bengalu..

Fort-Dauphin – miasto na wąskim półwyspie w południowej części Madagaskaru
Miasto zostało założone w 1643 roku przez Francuską Kompanię Wschodnioindyjską, która zbudowała tam fort i nazwała go Fort Dauphine na cześć Ludwika XIV noszącego tytuł Delfina Francji. Zamieszkiwało go około 100 kolonistów, którzy zostali ewakuowani w 1674 roku po konflikcie z ludem Anatosy. Innymi przyczynami były słabe wyniki handlowe oraz choroby tropikalne dotykające osadników.

Gwadelupa (fr. Guadeloupe) – departament zamorski Francji[2] w Ameryce Środkowej, położony na kilku większych i kilkudziesięciu mniejszych wyspach w Małych Antylach m.in.:
Gwadelupa
Marie-Galante
La Désirade
Les Saintes

Saint Lucia – państwo w Ameryce Środkowej na Morzu Karaibskim, na wyspie o tej samej nazwie należącej do archipelagu Wysp Nawietrznych, części Małych Antyli.
Wyspa zamieszkana przez Karaibów. Odkryta prawdopodobnie w 1502 przez Krzysztofa Kolumba. Od 1650 kolonizowana przez Anglików i Francuzów, przedmiot ich sporów. W czasach kolonialnych na wyspę sprowadzano masowo afrykańskich niewolników.

Nowa Francja – francuska kolonia w Ameryce Północnej, zwana też Kanadą. Kolonia została założona przez Samuela de Champlaina, który został jej pierwszym gubernatorem generalnym.

Historia
Choć początkowo Nowa Francja opierała się na typowych dla kolonizacji angielskiej kompaniach handlowych opartych na zasadach merkantylizmu, to wkrótce kolonia ta weszła pod jurysdykcję króla Francji. Od tego momentu ustrój polityczny Nowej Francji był kopią feudalnej Francji w miniaturze. Na czele kolonii stał gubernator generalny posiadający uprawnienia wicekrólewskie. Choć teoretycznie gubernator posiadał wielką władzę, w praktyce była ona ograniczona przez występowanie dwóch innych potężnych urzędów – intendenta Kompanii Kanady i biskupa Quebecu. Kompetencje tych trzech urzędów pokrywały się częściowo, prowadząc do licznych sporów. Ziemia podzielona była na senioraty, nad którymi feudalny nadzór sprawowali seniorowie. Zobowiązani byli do utworzenia infrastruktury w obrębie swojej jurysdykcji (np. budowy młyna). Podlegali im także koloniści zamieszkujący poszczególne senioraty. Ten sztuczny i nie odpowiadający specyficznym potrzebom system odpowiedzialny był za powolny rozwój kolonii.

Mimo że teoretycznie Nowa Francja obejmowała teren od ujścia Rzeki Św. Wawrzyńca do obszaru Wielkich Jezior, to w praktyce była ograniczona do pasa lądu rozciągającego się pomiędzy miejscami położenia miast – garnizonów Québecu, Montrealu oraz Trois Rivières. Znacznie dalej docierały wpływy jezuitów, którzy prowadzili intensywną akcję misjonarską wśród plemion Indian kanadyjskich.

Niemniej jednak, francuska Kanada rozwijała się, a dla wielu wolność za oceanem była atrakcyjna. Według spisu z roku 1665, w Nowej Francji istniało 538 gospodarstw domowych obejmujących 3215 ludzi. Po trzydziestu latach liczba ta zwielokrotniła się, tym bardziej że trwał stały napływ kolonistów dobrowolnych, żołnierzy wybierających pozostanie w Kanadzie oraz zesłańców. Podstawą ekonomiczną kolonii było leśnictwo i handel. Jednakże najistotniejszym źródłem olbrzymich dochodów było łowiectwo i cały przemysł futrzarski. Mimo stałego oporu Indian, Francuzom udało się stworzyć siatkę szlaków komunikacyjnych oraz drobnych faktorii łowieckich na olbrzymim obszarze sięgającym Gór Skalistych. Kolonia nigdy jednak nie zdołała wykształcić efektywnego rolnictwa i była zależna od dostaw żywnościowych z Europy. Od 2017 roku decyzją Jego Arcychrześcijańskiej Mości Jacka I Nowa Francja składa się ze wszystkich terytoriów francuskich w Ameryce Płn.